Organic agriculture regulations, in particular European regulation EC 889/2008, prescribe the use of organically produced seed. For many cultivated plants, however, organic seed is often not available. This is mainly because investment in organic plant breeding and seed production has been low in the past. To bridge the gap between organic seed supply and demand, national and European regulations define certain circumstances under which organic producers are permitted to use non-organically produced seed. While the organic sector currently depends on these concessions, they also threaten to impede a further increase in the demand for organic seed, thereby potentially restraining present and future investment in organic seed production and plant breeding. We review the current status of the organic seed regulations framework by analysing key issues such as the role of the national derogation regimes, the role of expert groups, databases and seed prices. Key points are that (a) the situation of the organic seed sector has improved over the last few years; however, (b) reporting on organic seed to the EU by different countries needs to be harmonised; (c) the success of the organic seed sector depends critically on the implementation and improvement of national expert groups; and (d) to protect genetic diversity, the use of local varieties and landraces should not be impeded by organic seed regulations.
De regelgeving voor biologische landbouw, en met name de Europese bepaling EC 889/2008, schrijft voor dat biologisch geproduceerd zaad moet worden gebruikt. Maar biologisch zaadgoed is voor veel gewassen niet beschikbaar. Dit komt met name omdat er in het verleden weinig geïnvesteerd is in biologische veredeling en vermeerdering. Om het gat te dichten tussen de vraag en het aanbod van biologisch zaad zijn er uitzonderingssituaties gedefinieerd in de nationale en Europese regelgeving, waarin boeren niet-biologisch geproduceerd zaad mogen gebruiken. Hoewel de biologische sector op dit moment afhankelijk is van deze concessies, beperkt deze praktijk de toename van de vraag naar biologisch zaad en maakt in principe het investeren in biologische veredeling en vermeerdering nu en in de toekomst minder aantrekkelijk. We bekijken de huidige status van de regelgeving rondom biologische zaad door het analyseren van kernpunten zoals de rol van de certificeerders die uitzonderingsituaties toekennen op nationaal nivo, de rol van samenwerkende deskundigen, verzamelde gegevens in databanken en zaadbanken. Kernpunten zijn dat (a) de situatie van de biologische zaadsector in de laatste jaren is verbeterd; maar dat (b) de rapportage van de verschillende lidstaten naar de EU geharmoniseerd moet worden; (c) het succes van de biologische zaadsector sterk afhankelijk is van de implementatie en verbeteringen door samenwerkende deskundigen op nationaal nivo en (d) het gebruik van plaatselijke rassen en landrassen niet beperkt zou moeten worden door de biologische regelgeving, om de genetische diversiteit te beschermen.